Sleepwatching The Stars Dance

BAD ALCHEMY

PHILIPPE PETIT ist ein Elektro- und ein Psychonaut, für den Outer Space und In Your Mind Synonyme sind. Doch während er seine phantastischen und oneirischen Fäden so anspie­lerisch wie zuletzt mit „You Only Live Ice“ und „Do Humans Dream of Electric Ships“ kon­tinuierlich weiterspinnt, ist er dabei zum begeisterten Modularisten geworden und setzt bevorzugt die Analogsynthesizer Buchla 200, Buchla Easel K, Serge 73/75 und EMS Synthi A ein. Plus String Exciter, Spectral Processor und Spring Reverb. So dass Cymbalom, Cymbals/Percussion und Fieldrecordings nur noch beim kleinen Triptychon 'Running late in your dream', dem Einstieg in Sleepwatching the Stars Dance (ACU 1051), zu hören sind. Da das Cymbalom nur bei 'Sleepwalking' wiederkehrt, sind 'Guess who's knocking at the doorbell?', 'YGTR' und 'Non-Rapid Eye Blinking' ausschließlich modulare Kreationen. Mit Schlaf und Traum als naturgegebener Door of Perception. Gelegentlich mit dem „Oh dear! I shall be too late!" des weißen Kanninchens als Einstieg in Wunderländer, weit öfter als albtraumhaftes Running late. Petits Synths sind knarzige Türöffner, phantastische Schlaf­wandler, intonarumorisch schweifende Zirper und Sirrer. Mit eingangs noch drahtigen und metallischen Akzenten und einer wie geblasenen Melodie wird die Traumtänzerei zur puren Sonic Fiction, was die surrende Illusion eines Cellos und simple Vierklänge nicht ausschließt und selbst schlafreduziert in impulsiv sirrendem Bewegungsdrang mündet, der sich in zartem Kling- und Blubberklang beruhigt. 

http://badalchemy.de/

VITAL WEEKLY

Then, on CDR, we find a modular synth prophet, Philippe Petit. He works as a driving force behind all things modular, and on the cover, he lists what kind of gear he uses per track. I am always slightly indifferent towards technology, so a Buchla 200, Serge 73/75 or a Cymbalom doesn't cause much excitement or flickering of recognition. What I do like to know, which isn't mentioned, is whether this music results from improvisation or does Petit use a lot of editing. The information mentions that recently Petit toured a lot less and studied electroacoustic music, and I can see this music as the result of learning about that. In his music, Petit has quite a free approach and, at times, quite a brutal one. Being careful isn't exactly his strong power, but I greatly like his music. At times I think he has that total improvisation attitude, but it is somewhat hidden in his experience playing his instruments. It all bursts and squeaks, sizzles and rumbles, but in each of the seven pieces, things never vanish in a black hole. Petit keeps an eye on the ball and works towards a result rather than adding and bending tones ad infinitum. These seven pieces make a very powerful release, leaving the listener grasping for breath.

http://www.vitalweekly.net/1371.html

De Subjectivisten

Eind vorig jaar is er eindelijk weer eens een nieuw album verschenen van Philippe Petit, te weten In A State Of Weightlessness. Het is één van zijn meest persoonlijke geworden terwijl de muziek vrij abstract te noemen is. Aangezien ik niet veel teruggelezen heb hierover, toch weer een introductie van deze held. Petit is één van de spilfiguren in de muziek en dat niet alleen in Frankrijk en niet beperkt tot één genre; en dat ook al heel lang. Dat begint namelijk al in de jaren 80 als DJ, muziekjournalist, radiomaker/presentator en daarna in de jaren 90 als labelbaas van het garagerock label Kinetic Vibes Music en het geweldige noiselabel Pandemonium. Die hebben een decennium later een vervolg gekregen met het uiterst innovatieve en toonaangevende elektronicalabel BiP_Hop opgericht. Het heeft Petit ook het laatste zetje gegeven om zelf muziek te maken en dat doet hij vanaf 2007 op eigenzinnige wijze. Hij staat aan kop van de supergroep Strings Of Consciousness, maar treedt erna ook onder zijn eigen naam al dan niet met de toevoeging “& Friends” naar buiten. Onder die vrienden, waarmee hij ook soms één op één albums maakt, zitten onder meer artiesten als K11, Lydia Lunch, Cosey Fanni Tuti, Cindytalk, PAS, Ron Anderson, Robert L. Pepper, James Johnston, Vultures Quartet, Chapter 24, Asva, Simon Fisher Turner, Foetus, Graham Lewis, Scanner, Eugene S. Robinson, My Brightest Diamond, Faust Mia Zabelka, Barry Adamson, Mira Calix, Justin Broadrick, Kammerflimmer Kollektief, Edward Ka-spel, Jarboe, Leafcutter John, Banabila, Murcof, Simon Whetham en Michael Schaffer. Petit noemt zichzelf liever een “musical travel agent” dan muzikant, aangezien hij meer een muzikaal verkenner en onderzoeker is. Dat maakt zijn muziek ook altijd tot een waar luisteravontuur. Hij heeft inmiddels ook op z’n 50ste de studie elektro-akoestische muziek afgerond. En tevens is hij ambassadeur van het modularisme, een beweging om met modulaire synthesizers muziek te maken waarbij de compositie centraal staat en niet de middelen om dit te bereiken. Zo is ook het bovengenoemde album tot stand gekomen. Het vervolg Sleepwatching The Stars Dance is nu een feit en is uitgebracht op het innovatieve Attenuation Circuit. In 7 tracks van samen meer dan 51 minuten laat hij op weergaloze wijze zijn nieuwe abstracte elektro-akoestische creaties horen. Met diverse analoge Buchla en andere synthesizers, veldopnames, string exciter, cimbaal, percussie-instrumenten en spectraal processor smeedt hij de meest wonderlijke geluiden aaneen. Ondanks dat het leeuwendeel elektronisch en abstract is, bevat het vele emoties en doet het tevens heel organisch aan; alsof je in een gedigitaliseerde jungle verwonderd rondloopt en geniet van alles dat je op je pad of juist daarbuiten tegenkomt. Het levert een uiterst meeslepende en intrigerende luistertrip op.

subjectivisten.nl/het-schaduwkabinet-week-03-2023/